NL (English below), CV below

Bellen blazen, daar gaat het bij het werk van Marinke van Zandwijk om. Doordat ze het glas zelf blaast, heeft ze de mogelijkheid om er zelf een betekenis, een ziel in te leggen. Op het moment dat ze als glasblazer besluit dat het werk klaar is, knipt ze de bel los van de blaaspijp en heeft de bel zijn eigen karakter gekregen. Het knip-moment bepaalt het gezicht van de bel. Daarom laat Marinke van Zandwijk ook altijd, vaak prominent, de plek zien waar de bel aan de blaaspijp vast heeft gezeten.

Marinke van Zandwijk blaast vaak een groep werken die samen een soort familie vormen. Deze vertellen dan samen hun eigen verhaal. De bellen krijgen een attribuut mee zoals een metalen stun of een ruig stuk touw. De interactie tussen het fragiele en transparate glas en het stoere, robuuste staal of touw benadrukt de kwetsbaarheid van het glas. 

Marinke van Zandwijk:"'Homo bulla est', de mens is een (zeep)bel. Deze uitspraak van de filosoof Erasmus achtervolgt me".