GALERIE FRANZIS ENGELS
This is the age of destruction
02.02.2023 – 11.03.2023
Voor deze expositie geen tekst, geen woorden. Beelden zeggen meer dan genoeg.
Want welke woorden kun je gebruiken voor de vernielingen rondom ons? Vanuit oorlogen die overal gaande zijn of dreigen te beginnen, van de klimaatverandering en al die mensen die hierdoor geraakt zijn en nog gaan worden. Het lijkt wel of we onze mooie planeet om zeep aan het helpen zijn. De wereld zal wel door blijven draaien, maar tegen welke prijs....
For this exhibition, no text, no words. Images say more than enough.
For what words can you use for the destruction around us? From wars going on everywhere or threatening to start, from climate change and all those people who have been and will be affected by it. It seems like we are killing our beautiful planet. The world will keep turning, but at what price....
Het werk van Patrick Bergsma gaat voornamelijk over de mens in relatie met de natuur.
De mens die wel eens vergeet dat hij zelf onderdeel is van de natuur heeft te kampen met groeiende problemen door de toenemende overbevolking. Maar wat voor zooi we er ook van maken, de natuur heeft een sterk aanpassingsvermogen en vindt onder nieuwe omstandigheden altijd weer een manier om te overleven.
The work of Patrick Bergsma is mainly about man in relation to nature.
Man who sometimes forgets that he himself is part of nature is facing growing problems due to increasing overpopulation. But whatever mess we make of it, nature has a strong ability to adapt and always finds a way to survive under new circumstances.
Haar artistiek onderzoek traceert de ingewikkelde relaties tussen onze dystopische situatie en de erfenis van het kolonialisme en (neo-)kolonialisme. Haar werk omvat participatieve performances, hypnotherapie, verhalen vertellen, schilderen en video, en begeleidt niet alleen mensen om met de crisis te leven, maar is ook een erkenning van de historische oorzaak en een onderzoek naar remedies en hoop in tijden van precariteit.
Her artistic research traces the complicated relationships between our dystopian situation and the legacy of colonialism and (neo)colonialism. Her work includes participatory performance, hypnotherapy, storytelling, painting and video, and not only guides people to live with the crisis, but is also an acknowledgement of historical causation and an exploration of remedies and hope in times of precarity.
Kim Habers creëert laag voor laag een duizelingwekkend perspectief, dat associaties oproept met stedelijke patronen zoals plattegronden van metrolijnen en infrastructurele systemen. Het geheel eigen universum dat ze voor ons ontvouwt, doet desolaat aan. Er is geen spoor van leven. Het werk ziet eruit of er een aarbeving is geweest, of aardverschuivingen. Het werk is van een adembenemende schoonheid, maar ook de gedachte aan wat er gebeurd kan zijn doet de adem stokken.
Kim Habers creates, layer by layer, a dizzying perspective that evokes associations with urban patterns such as maps of subway lines and infrastructural systems. The entirely unique universe she unfolds before us feels desolate. There is no trace of life. The work looks like there has been an earthquake, or landslides. The work is of breathtaking beauty, but even the thought of what might have happened makes one's breath stop.
Judy van Luyk lijkt met haar benadering van kunst te protesteren tegen de heden
daagse cultuur en haar focus op marktwaarde en vastgoed. Haar werk kenmerkt zich
door installaties, wandobjecten, video, fotografie, performance en guerrilla acties,
waarbij imperfecties op een voetstuk worden geplaatst.Ze gaat met een boormachine,
of geweer aan de slag om een wand te doorboren, Net zo lang tot dat het object
uit elkaar begint te vallen. Ook in haar video’s is het verval terug te zien, want voor
Judy is het belangrijk om imperfecties toe te laten; het zijn juist deze details die het
leven spannend maken en een stad levendig.
Judy van Luyk's approach to art seems to protest contemporary culture and its focus on market value and real estate. Her work is characterized by installations, wall objects, video, photography, performance and guerrilla actions, putting imperfections on a pedestal. She goes to work with a drill, or gun to pierce a wall, Just until the object begins to fall apart. Decay can also be seen in her videos, because for Judy it is important to allow imperfections; it is precisely these details that make life exciting and a city vibrant.
Leon van Opstal's werk gaat vooral over de de nonchalante manier waarop de mensheid omgaat met insecticiden. Zijn werk toont de emoties van een kunstenaar die oplossingen zoekt voor de problemen die hij tegenkomt. Want als de bestuivers uitsterven, hebben we als mensheid dus echt een groot probleem. Dan wordt de voedselketen gebroken en komt wereldwijd de voedselvoorziening in gevaar. De oplossingen die Leon aandraagt zijn zeer boeiend om naar te kijken en technisch zeer creatief.
Leon van Opstal's work is mainly about the casual way humanity treats insecticides. His work shows the emotions of an artist seeking solutions to the problems he encounters. Because if pollinators become extinct, then we as humanity really have a big problem. Then the food chain is broken and the global food supply is endangered. The solutions Leon comes up with are very fascinating to watch and technically very creative.
Het is de haat – liefde verhouding met onze industriële omgeving die de basis vormt voor het werk van Pim Palsgraaf. Zijn 'platte' werken zijn gebaseerd op de inwendige stad. Lege ruimtes, oude gangen en plafonds die op het punt staan in te storten tonen de fascinatie voor verval. Het verbeeldt de erosie van de stad, het ‘natuurlijke’ domein van de mens dat in vergetelheid raakt.
It is the love-hate relationship with our industrial environment that forms the basis of Pim Palsgraaf's work. His "flat" works are based on the inner city. Empty spaces, old corridors and ceilings about to collapse show the fascination with decay. It depicts the erosion of the city, the 'natural' domain of man falling into oblivion.
Het offer, de wreedheid die voor het brengen van het offer onontkoombaar is, het was eind jaren tachtig -tijdens de afstudeerperiode aan de Willem De Kooningacademie- het belangrijkste thema in de schilderijen van Rob Regeer. De toon was gezet, het wereldbeeld van deze kunstenaar is weinig behaaglijk. In zijn laatste werken komt de rauwheid weer terug. In de schijnbaar aantrekkelijke landschappen zien we de onheilspellende wereld waarin we nu leven.
The sacrifice, the cruelty that is inescapable before the sacrifice is made, it was the most important theme in Rob Regeer's paintings in the late 1980s -while graduating from the Willem De Kooning Academy. The tone was set; this artist's worldview is not very comfortable. In his latest works the rawness returns. In the seemingly attractive landscapes we see the ominous world we live in today.
Centraal in het werk van Art van Triest staat de menselijke neiging om onze fundamentele angst en onzekerheid te bezweren met een ordening, een systeem. Hij beschouwt dit als een poging om vat te krijgen op de wereld om ons heen, die voortkomt uit een diepe behoefte aan controle, of de illusie van controle. Hoe broos die illusie is, ervaren we als we zien hoe deze hardhandig aan diggelen wordt geslagen. Wat blijft er over als de ordening verbroken is? Volgens Art van Triest kunnen hier ook mooie zaken uit tevoorschijn komen en is destructie niet alleen negatief.
Central to Art van Triest's work is the human tendency to conjure our fundamental fear and uncertainty with an order, a system. He sees this as an attempt to get a grip on the world around us, stemming from a deep need for control, or the illusion of control. How fragile that illusion is, we experience when we see it being violently shattered. What remains when the order is broken? According to Art van Triest, beautiful things can also emerge from this, and destruction is not only negative.
