GALERIE FRANZIS ENGELS
Nathalie Campion
ENGLISH BELOW
Nathalie Campion wil de kracht en kwetsbaarheid van de natuurlijke wereld tot uitdrukking brengen. Haar werk is geïnspireerd op de cyclus van het leven en de natuur.
In haar sculpturen is het lichaam heimelijk aanwezig. De verschillende vormen, de boomstronken impliceren deze aanwezigheid.
Ze hebben geen gezicht, als een eerbetoon, een laatste elegie, herinnert de keramiek ons aan verre bossen.
De klei wordt opgetild, ontrafeld. Nathalie Campion werkt met dit materiaal alsof het een levend lichaam is. Haar relatie ermee is tactiel, vleselijk. Het eindresultaat is het belangrijkste bewijs van deze relatie. De aarde, de klei, wordt een vector van sensualiteit, een object dat verlangt, een subject. De lente komt er langzaam aan.
Nathalie Campions gebruik van kleur is een verwerping van het niet-essentiële. Ze laat het bestaan van die vormen toe, geeft het zoals het is, leeg van overbodige artefacten. Gepeld als een vrucht waarin we een geheime schat zouden ontdekken, lijkt het werk langzaam af te brokkelen. Het begint aan een reis naar de vochtige grond.
Dan duikt een paradox op: tussen fascinatie en afstoting, angst en verlangen, wonder en opoffering. Het werk van Nathalie Campion gaat in op de vragen die deze dualiteit oproept.
Een boomstronk is een rivier. Het is de veerkracht van een sterke natuur die zichzelf vernieuwt terwijl ze door de dood gaat. Het is een prachtig zelfvoorzienend systeem, het tweede deel van een cyclus, het idee van een offer.
Nathalie Campion creëert met dit geweld. De toeschouwer is de belangrijkste getuige van deze brutaliteit. Dood - lijdende klei, al deze elementen neigen ertoe het menselijk erfgoed aan te tonen dat veel pijn in de wereld brengt. Het materiaal doorloopt kritieke toestanden, het breekt bijna.
De planeet, het menselijk gedrag, alles is samengesmolten, alles lijkt op instorten te staan.
Woede, angst, het lijden van moeder aarde, worden hier geïllustreerd in een plastische duizeling, het onontkoombare uitbeeldend met kracht en melancholie, een paradoxale combinatie van twee krachten: De natuur en de mensheid.
De sculpturen van Nathalie Campion dragen deze paradox in zich, waardoor ze van geboorte tot dood gaan in een eindeloze cirkel.
Corpus #08, 2021, glazed ceramic, 77 x 40 x 16 cm.
Corpus #10, 2021, glazed ceramic, 72 x 36 x 12 cm.
Corpus #14, Glazed ceramic , 2022 62 x 26 x 9 cm.
Willing to express the power and fragility of the natural world, Nathalie Campion’s work is informed by the Cycle of life and nature.
In her sculptures, the body is secretly present. The different shapes, the tree stumps imply this presence.
They have no face, like a tribute, one last elegy, the ceramics remind us of distant forests.
The clay is lifting, unraveling. Nathalie Campion works with this material as if it was a living body. Her relationship with it is tactile, carnal. The final result is the main evidence of this relationship. The earth, the clay, becomes a vector of sensuality, an object that desires, a subject. Spring is slowly coming.
Nathalie Campion’s use of color is a reject of the inessential. It allows the existence of those shapes, give it as they are, empty of unnecessary artefacts. Peeled like a fruit in which we would discover a secret treasure, the work seems to be slowly crumbling. It starts a journey towards the damp soil.
A paradox then appears : between fascination and repulsion, fear and desire, miracle and sacrifice. The work of Nathalie Campion addresses the questions raised by this duality.
A tree stump is a river. It’s the resilience of a strong nature that renews itself while going through death. It is a magnificent self sufficient system, the second part of a cycle, the idea of a sacrifice.
Nathalie Campion creates with this violence. The viewer being the main witness of this brutality. Death - suffering clay, all those elements tend to demonstrate human heritage bringing a lot of pain to the world. The material goes through critical states, it almost breaks.
The planet, the human behavior, everything is melted together, everything seems to be about to collapse.
Anger, anguish, suffering of the mother earth, are illustrated here in a plastic vertigo, expressing the inescapable with strength and melancholy, a paradoxical combination of two powers: Nature and Humanity.
Nathalie Campion’s sculptures carry this paradox that makes them go from birth to death in an endless circle.