Performances zijn niet meer weg te denken in de Nederlandse kunstwereld. Marina Abramovic kennen we natuurlijk allemaal, maar verder wordt er niet overmatig veel aandacht besteed aan deze kunstvorm.
Op zaterdag 4 februari, om 16.00 uur zal Mel Chan in samenwerking met Davide Ghelli Santuliana bij de opening van de expositie 'This is the age of destruction' een participatieve performanceuitvoeren. Meedoen voor degenen die graag een ietwat bizarre ervaring rijker willen zijn. Toekijken mag ook.

Patrick Bergsma

Het werk van Patrick Bergsma gaat voornamelijk over de mens in relatie met de natuur.

De mens die wel eens vergeet dat hij zelf onderdeel is van de natuur heeft te kampen met groeiende problemen door de toenemende overbevolking. Maar wat voor zooi we er ook van maken, de natuur heeft een sterk aanpassingsvermogen en vindt onder nieuwe omstandigheden altijd weer een manier om te overleven.

Mel Chan

Haar artistiek onderzoek traceert de ingewikkelde relaties tussen onze dystopische situatie en de erfenis van het kolonialisme en (neo-)kolonialisme. Haar werk omvat participatieve performances, hypnotherapie, verhalen vertellen, schilderen en video, en begeleidt niet alleen mensen om met de crisis te leven, maar is ook een erkenning van de historische oorzaak en een onderzoek naar remedies en hoop in tijden van precariteit.

Kim Habers

Kim Habers creëert laag voor laag een duizelingwekkend perspectief, dat associaties oproept met stedelijke patronen zoals plattegronden van metrolijnen en infrastructurele systemen. Het geheel eigen universum dat ze voor ons ontvouwt, doet desolaat aan. Er is geen spoor van leven. Het werk ziet eruit of er een aarbeving is geweest, of aardverschuivingen. Het werk is van een adembenemende schoonheid, maar ook de gedachte aan wat er gebeurd kan zijn doet de adem stokken.

Judy van Luyk

Judy van Luyk lijkt met haar benadering van kunst te protesteren tegen de heden

daagse cultuur en haar focus op marktwaarde en vastgoed. Haar werk kenmerkt zich

door installaties, wandobjecten, video, fotografie, performance en guerrilla acties,

waarbij imperfecties op een voetstuk worden geplaatst.Ze gaat met een boormachine,

of geweer aan de slag om een wand te doorboren, Net zo lang tot dat het object

uit elkaar begint te vallen. Ook in haar video’s is het verval terug te zien, want voor

Judy is het belangrijk om imperfecties toe te laten; het zijn juist deze details die het

leven spannend maken en een stad levendig.

Pim Palsgraaf

Het is de haat – liefde verhouding met onze industriële omgeving die de basis vormt voor het werk van Pim Palsgraaf. Zijn 'platte' werken zijn gebaseerd op de inwendige stad. Lege ruimtes, oude gangen en plafonds die op het punt staan in te storten tonen de fascinatie voor verval. Het verbeeldt de erosie van de stad, het ‘natuurlijke’ domein van de mens dat in vergetelheid raakt.

Rob Regeer

Het offer, de wreedheid die voor het brengen van het offer onontkoombaar is, het was eind jaren tachtig -tijdens de afstudeerperiode aan de Willem De Kooningacademie- het belangrijkste thema in de schilderijen van Rob Regeer. De toon was gezet, het wereldbeeld van deze kunstenaar is weinig behaaglijk. In zijn laatste werken komt de rauwheid weer terug. In de schijnbaar aantrekkelijke landschappen zien we de onheilspellende wereld waarin we nu leven.

Art van Triest

Centraal in het werk van Art van Triest staat de menselijke neiging om onze fundamentele angst en onzekerheid te bezweren met een ordening, een systeem. Hij beschouwt dit als een poging om vat te krijgen op de wereld om ons heen, die voortkomt uit een diepe behoefte aan controle, of de illusie van controle. Hoe broos die illusie is, ervaren we als we zien hoe deze hardhandig aan diggelen wordt geslagen. Wat blijft er over als de ordening verbroken is? Volgens Art van Triest kunnen hier ook mooie zaken uit tevoorschijn komen en is destructie niet alleen negatief.